Zo! Eindelijk een update mensen thuis!

Donderdag 08 januari was het zover; we gingen richting Schiphol! Eerst nog even langs Opa en Oma waar tante Ina ook gezellig was. Nog even bij Marcella de klas binnengewipt (waar de kinderen dachten dat ik haar moeder was, wat voor mij weer eens bevestigde dat kinderen gewoon niet leuk zijn :p). En toen was het echt zover; de reis naar Schiphol werd voortgezet. Daar aangekomen afscheid genomen van Paps en Mams (wij vonden het ook wel moeilijk hoor) en hup het vliegtuig in.

Dan gebeuren er allemaal totaal niet interessante dingen en dus ga ik verder op zaterdag 10 januari, waarop we van Manchester naar Doha Qatar vliegen.

In het vliegtuig voelde alles heel onwerkelijk en wist ik opeens heel erg zeker dat ik toch echt niet naar dat verre Oosten wilde. Wat heb ik nu toch te zoeken zo ver weg van huis? De route die we vlogen werd continu op schermen voor ons aangetoond en hoe dichter bij Doha we kwamen, hoe verrotter ik me voelde. Want Doha is een godvergeten (Allah he) oord dat in de middle of nowhere (woestijn) ligt. Sja, dat voelt best wel een beetje verlaten zeg! Gelukkig zijn dit dingen die we gewoon met z'n twee bespreekbaar houden, en toen bleek dat Brett daar ook wel een beetje last van had voelde ik me niet meer een rare aanstellende Alien en ging het met mij ook een stuk beter.

Op Doha Airport bleken ze een Quiet Room te hebben, wat een redelijk donkere ruimte is en waar we toch een uurtje of 1,5 slaap hebben kunnen pakken. Altijd handig bij een overstop van 8 uur! Om 6 uur was het tijd voor ons heerlijk gratis ontbijtje, maar toen bleek dat deze enkel van rubber was met een knakworstje hebben we het toch maar laten staan. Overigens wil ik nog even vermelden dat toen Brett de bonnetjes voor dit overheerlijk ontbijtje haalde, zijn portemonnee daar liet liggen. Deze werd dan wel nagebracht maar ik wilde het toch even vermelden wegens geweldig tegenmiddel voor alle zeuraanvallen in de toekomst (gezien ik nog weleens wat vergeet, alleen niet zulke belangrijke dingen).

Hupsakee! Wederom het vliegtuig in. Na ongeveer 10 minuten (lees: nog niet eens in de lucht) had de man voor mij besloten dat Suus toch eigenlijk geen knieen nodig had en ramde dan ook in volle overtuiging zijn stoel er tegenaan. Natuurlijk kwam er een leuke pijnlijke kreet van mij, waarop zij in lachen uitbarstten. Toen was het officieel 6 uur lang oorlog.

Gelukkig verliep de rest vrij vlot met een filmpje, wat slapen en vooral ook het negeren van elkaar. We kennen elkaar gelukkig goed genoeg om te weten dat als we beiden op z'n meest 2 uur slaap hebben gehad, dat het dan gewoon verstandig is om elkaar met rust te laten. Jaja. Heerlijk toch die zelfkennis?

Eindelijk werd de landing ingezet en stonden we ineens in Bangkok. Kriemel wat een lucht. Na een 40 minuten busrit kwamen we eindelijk bij ons Hostel aan: The Cozy Place. Geweldig! Te schattig voor woorden dit; overal hartjes en decoraties, en zo onwijs superschoon. We knapten er meteen wat van op!

Op naar ons heerlijke verse bedje! :D

x